Ζούμε σε μια εποχή που όλο και λιγότερα θεάματα σοκάρουν, αφού είναι πολύ εύκολη πια η πρόσβαση σε αυτά που κάποτε είχαν τη στάμπα του απαγορευμένου.
Η επιρροή της απελευθέρωσης αυτής ήταν καταλυτική στο σινεμά, με το γυμνό και το αίμα να έχουν απενοχοποιηθεί πλήρως. Έτσι, νέες ιδέες έπρεπε να προωθηθούν για να παραμείνουν τα horror το ίδιο συναρπαστικά με το παρελθόν. Κάπως έτσι το είδος εξελίχθηκε, έστω με ισχυρά δάνεια από το παρελθόν.
Η ανέλπιστη εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία της «Έκτης Αίσθησης» του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν άνοιξε τον δρόμο για μια σειρά από μεταφυσικά θρίλερ, εκεί που είχαν εκλείψει, βάζοντας στο είδος μεγάλους σταρ (π.χ. ο Χάρισον Φορντ και η Μισέλ Πφάιφερ στο «What lies beneath» και ο Ρόμπερτ ντε Νίρο στο «Hide and Seek»).
Την ίδια περίοδο, στη βεβαρημένη με σκληρό πατριαρχικό παρελθόν Ιαπωνία, γυναικείες φαντασματικές υπάρξεις στοιχειώνουν τις αίθουσες. Το παράδειγμα των Γιαπωνέζων ακολουθούν κι άλλες ασιατικές χώρες, αλλά και οι ΗΠΑ, που σπεύδουν να γυρίσουν remake των μεγαλύτερων σχετικών επιτυχιών. Στρέφονται όμως και σε μερικούς εξέχοντες τίτλους των καταλόγων τους, διασκευάζοντάς τους για ένα νεότερο κοινό («Dawn of the Dead», «Friday the 13th»).
Στο μεταξύ, όσα ακολούθησαν το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου έμελλε να επηρεάσουν το σινεμά τρόμου. Οι καθημερινές αποκαλύψεις για τις βάναυσες ανακριτικές μεθόδους που εφάρμοζε η αμερικανική κυβέρνηση γέννησαν, πιθανότατα, το λεγόμενο torture porn, ένα υποείδος που πλασάρει ως αρετή του την καλλιγραφία (;) της φρίκης του βασανισμού του ανθρώπινου σώματος.
Ταυτόχρονα, τα μέτρα ασφαλείας αυξήθηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο. Με τις κάμερες τοποθετημένες σε πιθανά και απίθανα σημεία ο φόβος της παρακολούθησης εδραιώνεται στον δυτικό κόσμο. Αυτό τον φόβο αξιοποιούν το «Paranormal Activity» και η ομοβροντία ταινιών found footage που ακολούθησαν.
Ένα από τα τρομακτικότερα found footage horror που είδαμε είναι το ισπανόφωνο «REC» του Χάιμε Μπαλαγκουέρο. Η ισπανική κινηματογραφία έχτισε σιγά-σιγά σχέσεις εμπιστοσύνης με το κοινό κι έτσι κατέστη μια υπολογίσιμη δύναμη στο σινεμά τρόμου ειδικά αλλά και στο σινεμά είδους γενικότερα.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τα τελευταία χρόνια οι δυνατότεροι τίτλοι του είδους προέρχονται κυρίως από την ανεξάρτητη παραγωγή, με την Blumhouse Productions να κρατά τη μερίδα του λέοντος στην παραγωγή των στούντιο.
Η πρόσφατη και εντελώς αναπάντεχη σε μέγεθος εισπρακτική επιτυχία του «It» ενδέχεται να αλλάξει τα δεδομένα και τα στούντιο να βγάλουν πλήθος ταινιών τρόμου μεγαλύτερου προϋπολογισμού. Μακάρι, όμως, να μην ξεχάσουν μια βασική αρχή του είδους: κάποιες φορές πιο τρομακτικό είναι εκείνο που δεν φαίνεται.
Σε μια χρονική περίοδο που το σινεμά του τρόμου πειραματίζεται και εμπλέκεται με τα υπόλοιπα κινηματογραφικά είδη, ανατρέχουμε στις ταινίες που κυκλοφόρησαν από το 2000 βάζοντας τις βάσεις για την ανάπτυξή του είδους τον 21ο αιώνα. Αυτές είναι, λοιπόν, οι 50 ταινίες απ’ όλο τον κόσμο που ξεχωρίζουν.
Από τον Γιάννη Βασιλείου και τον Τάσο Μελεμενίδη
Πηγή: http://www.lifo.gr/articles/cinema_articles/182476/o-sygxronos-tromos-oi-50-kalyteres-horror-tainies-toy-21oy-aiona
Η επιρροή της απελευθέρωσης αυτής ήταν καταλυτική στο σινεμά, με το γυμνό και το αίμα να έχουν απενοχοποιηθεί πλήρως. Έτσι, νέες ιδέες έπρεπε να προωθηθούν για να παραμείνουν τα horror το ίδιο συναρπαστικά με το παρελθόν. Κάπως έτσι το είδος εξελίχθηκε, έστω με ισχυρά δάνεια από το παρελθόν.
Η ανέλπιστη εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία της «Έκτης Αίσθησης» του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν άνοιξε τον δρόμο για μια σειρά από μεταφυσικά θρίλερ, εκεί που είχαν εκλείψει, βάζοντας στο είδος μεγάλους σταρ (π.χ. ο Χάρισον Φορντ και η Μισέλ Πφάιφερ στο «What lies beneath» και ο Ρόμπερτ ντε Νίρο στο «Hide and Seek»).
Την ίδια περίοδο, στη βεβαρημένη με σκληρό πατριαρχικό παρελθόν Ιαπωνία, γυναικείες φαντασματικές υπάρξεις στοιχειώνουν τις αίθουσες. Το παράδειγμα των Γιαπωνέζων ακολουθούν κι άλλες ασιατικές χώρες, αλλά και οι ΗΠΑ, που σπεύδουν να γυρίσουν remake των μεγαλύτερων σχετικών επιτυχιών. Στρέφονται όμως και σε μερικούς εξέχοντες τίτλους των καταλόγων τους, διασκευάζοντάς τους για ένα νεότερο κοινό («Dawn of the Dead», «Friday the 13th»).
Στο μεταξύ, όσα ακολούθησαν το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου έμελλε να επηρεάσουν το σινεμά τρόμου. Οι καθημερινές αποκαλύψεις για τις βάναυσες ανακριτικές μεθόδους που εφάρμοζε η αμερικανική κυβέρνηση γέννησαν, πιθανότατα, το λεγόμενο torture porn, ένα υποείδος που πλασάρει ως αρετή του την καλλιγραφία (;) της φρίκης του βασανισμού του ανθρώπινου σώματος.
Ταυτόχρονα, τα μέτρα ασφαλείας αυξήθηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο. Με τις κάμερες τοποθετημένες σε πιθανά και απίθανα σημεία ο φόβος της παρακολούθησης εδραιώνεται στον δυτικό κόσμο. Αυτό τον φόβο αξιοποιούν το «Paranormal Activity» και η ομοβροντία ταινιών found footage που ακολούθησαν.
Ένα από τα τρομακτικότερα found footage horror που είδαμε είναι το ισπανόφωνο «REC» του Χάιμε Μπαλαγκουέρο. Η ισπανική κινηματογραφία έχτισε σιγά-σιγά σχέσεις εμπιστοσύνης με το κοινό κι έτσι κατέστη μια υπολογίσιμη δύναμη στο σινεμά τρόμου ειδικά αλλά και στο σινεμά είδους γενικότερα.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τα τελευταία χρόνια οι δυνατότεροι τίτλοι του είδους προέρχονται κυρίως από την ανεξάρτητη παραγωγή, με την Blumhouse Productions να κρατά τη μερίδα του λέοντος στην παραγωγή των στούντιο.
Η πρόσφατη και εντελώς αναπάντεχη σε μέγεθος εισπρακτική επιτυχία του «It» ενδέχεται να αλλάξει τα δεδομένα και τα στούντιο να βγάλουν πλήθος ταινιών τρόμου μεγαλύτερου προϋπολογισμού. Μακάρι, όμως, να μην ξεχάσουν μια βασική αρχή του είδους: κάποιες φορές πιο τρομακτικό είναι εκείνο που δεν φαίνεται.
Σε μια χρονική περίοδο που το σινεμά του τρόμου πειραματίζεται και εμπλέκεται με τα υπόλοιπα κινηματογραφικά είδη, ανατρέχουμε στις ταινίες που κυκλοφόρησαν από το 2000 βάζοντας τις βάσεις για την ανάπτυξή του είδους τον 21ο αιώνα. Αυτές είναι, λοιπόν, οι 50 ταινίες απ’ όλο τον κόσμο που ξεχωρίζουν.
Από τον Γιάννη Βασιλείου και τον Τάσο Μελεμενίδη
Πηγή: http://www.lifo.gr/articles/cinema_articles/182476/o-sygxronos-tromos-oi-50-kalyteres-horror-tainies-toy-21oy-aiona
