Να ψάχνω εναγωνίως την απαλή πλευρά του σκληρού προσωπείου των ανθρώπων. Ξέρεις πόσο αδύνατο είναι αυτό; Αλήθεια ξέρεις; Σαν ν’αναζητάς τη γαλήνη σε ένα δάσος γεμάτο Ερινύες.», είπε και με κοίταξε με εκείνο το απροσδιόριστα μελαγχολικό του βλέμμα που ποτέ δεν ήμουν σίγουρη αν εστίαζε σε μένα ή κάπου αλλού.
